با توجه به نقش کار و عمل در اعتلای حیات اقتصادی و اجتماعی فرهنگی جامعه، کوشش برای ارتقای فرهنگ کار و زدودن عوامل مزاحم و باز‌دارنده یک ضرورت اعتقادی ملی است. فرهنگ کار می‌تواند زمینه مناسب برای سخت‌کوشی و خلاقیت و ابتکارات، نوآوری‌ها و احساس تعهد و مسؤلیت‌پذیری و وجدان کاری، انضباط اجتماعی و اخلاق را در جامعه عظیم کار کشور فراهم سازد. در فرهنگ اسلامی کار و تلاش مانند مجاهدت در راه خدا،
مردم جمعی از شخص‌ها است که کل یک قومیت یا ملت را شامل می‌شود. برای نمونه، «ملت ایران» با نام مردم ایران شناخته می‌شوند.[۱]
دنیا پرستی در احادیث اسلامی
نکوهش از دنیاپرستی در روایات اسلامی مخصوصا در سخنان پیامبر اکرم (ص) و خطبه های نهج البلاغه به صورت بسیار وسیعی دیده می شود، از جمله:
1- در حدیثی از رسول خدا (ص) در پاسخ این سؤال که چرا «دنیا» ، «دنیا» نامیده شده؟ (توجه داشته باشید که دنیا از ماده دنی به معنی پایین و پست است) فرمود: لان الدنیا دنیة خلقت من دون الآخرة... ؛ به خاطر این است که دنیا پست است و پیش از آخرت آفریده شده» . (13)
خدا در قلب من است. ممکن است گاهی بیفتم و بلغزم اما هرگز در سقوط تنها نمی مانم. خداوند هست و مرا بلند می کند... چون. خدا در قلب من است. شاید گاهی رنج بکشم اما هرگز در .
گناه عملی است که با اراده و رضایت الهی در تضاد بوده ، با ایجاد نوعی " تاریکی" معنوی در نفس انسان، آدمى را از خدای متعال که "نور" آسمانها و زمین است، دور مىسازد و به عبارت دیگر، موجب بازماندن وى از کمال و قرب به خدا مىگردد.
تئوری توطئه اصطلاحی است که در ابتدا، وصفی برای هر ادعای دسیسه‌گری بود. با این وجود، امروزه، تئوری توطئه فقط در این معنا به کار می‌رود: تئوری‌ای که رویدادی کنونی یا تاریخی را نتیجهٔ نقشهٔ مخفیانهٔ گروهی دسیسه گر (عموماً قدرتمند) می‌داند.[۱]
در تعریفی دیگر، تئوری توطئه عبارتست از نداشتن اعتقاد یا باورنکردن شکل ظاهری و رسمی رویدادهای سیاسی، اجتماعی و اقتصادی.[۲] تئوری توطئه در شکل حاد آن بیانگر این است که تمامی بدبختی‌های عالم در پی اعمال گروهی از افراد پرنفوذ و معمولاً پنهان است. در بیان این مفهوم گفته می‌شود گروه‌های کوچک و تیزهوشی دارای امکانات سیاسی، مالی، نظامی، روانی و علمی در پس تمام حوادث خوب و بد این دنیا هستند.[۳]
علی علیه السلام می فرماید: گروهی خدا را برای چشم داشت، عبادت می کنند و این پرستش بازرگانان است. گروهی او را از روی ترس عبادت می کنند و این عبادت بردگان است، و گروهی او را سپاسمندانه می پرستند و این پرستش آزادگان است»(نهج البلاغة، ص 510، حکمت 237)
امام علی علیه السلام عبادت را به سه سنخ تقسیم می کند: عبادت ناشی از ترس، عبادت ناشی از کسب، و عبادت ناشی از میل به سپاس.
نزدیک به این مضمون از دیگر امامان؛ چون امام حسین علیه السلام، امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام نیز روایت شده است.
امام علی (۲۳ قبل از هجرت - ۴۰ق.) ، امام اول شیعیان، صحابی، راوی، پسرعمو و داماد پیامبر اکرم (ص)، کاتب وحی و چهارمین خلیفه از خلفای راشدین نزد اهل سنت. به گفته مورخین شیعه و بسیاری از علمای اهل سنت، در کعبه زاده شد. او نخستین کسی بود که به پیامبر (ص) ایمان آورد. از نظر شیعه، وی به فرمان خدا و تصریح پیامبر (ص) جانشین بلافصل رسول خدا (ص) است.[۱] آیاتی از قرآن کریم بر عصمت و پیراستگی وی از پلیدی‌ها دلالت دارد.[۲] بنابر منابع شیعه و برخی منابع اهل سنت، حدود ۳۰۰ آیه در قرآن کریم در فضیلت او نازل شده است.[۳] وی همسر حضرت فاطمه (س) و پدر و جد ۱۱ امام شیعه است. هنگامی که قریش قصد کشتن پیامبر (ص) را داشتند، او در بستر پیامبر خوابید تا دشمنان گمراه شوند و بدین طریق پیامبر (ص) مخفیانه هجرت کرد.[۴] پیامبر (ص) عقد اخوت خود را با وی بست.[۵] در همه غزوات پیامبر (ص) -جز جنگ تبوک که به فرمان پیامبر (ص) در مدینه ماند- شرکت داشت و پرافتخارترین فرمانده اسلام بود. آثار مکتوب بسیای به زبان‌های مختلف درباره امام علی (ع) نوشته شده است.
تحریف قرآن به زیاد شدن یا کم شدن، و ادعای حذف دو جزء از قرآن در زمان عثمان سخنی است باطل و نادرست، اما آنچه در عصر عثمان انجام گرفته عبارت است از اینکه:
« لا شک ان عثمان قد جمع القرآن فی زمانه، لا بمعنی انه جمع الآیات و السور فی مصحف، بل بمعنی انه جمع المسلمین علی قرائت امام واحد، و احرق المصاحف الاخری التی تخالف ذلک المصحف »
بدون شک عثمان در زمان خود قرآن را جمع نمود، اما این جمع ، بمعنای جمع آوری آیات و سوره های قرآن نیست، بلکه عثمان مردم را نسبت به قرائت واحد جمع کرد، و قرآن های دیگر که با قرآن او مخالف بود دستور داد در تمام بلاد اسلامی بسوزانند.
عبادت خدا، به معنای پرسش خدای یگانه، به جای آوردن طاعت او و گام برداشتن در مسیر کسب رضایت او است. عبادت خدا، راه رستگاری، نردبان برتری، شیوه عشق بازی با خدا، محکم ترین دستاویز دستیابی به خوش بختی است. عبادت خدا، وسیله ای برای ارتباط با خدا و اعلان بندگی او و کرنش در برابر اوست.