گریه بر حسین

همیشه زبان، مترجم عقل بوده ولی ترجمان عشق، چشم است. آنجا که اشکی از روی احساس و درد و سوز می‌ریزد، عشق حضور دارد ولی آنجا که زبان با گردش منظم خود جمله‌های منطقی می‌سازد عقل حاضر است. 

هر که در مرثیه حسین (علیه السّلام) شعری بگوید و گریه کند و بگریاند، حق تعالی او را بیامرزد و بهشت را برای او واجب می‎گرداند.